Voorwoord Rob
Na 42 jaar neemt Rob Boekelaar - directeur Lispeltuut - afscheid van SaKS, zijn geliefde Lispeltuut én van een vak dat hem altijd aan het hart heeft gelegen.
In dit voorwoord vertelt hij, zoals alleen meester Rob kan vertellen, hoe onze onderwijsorganisatie in al die jaren is veranderd. Hij blikt terug op zijn eigen onderwijstijd, maar kijkt vooral vooruit: met hoop, lef en vakmanschap als onmisbare ingrediënten voor sterke schoolteams.
Hoop, lef en vakmanschap
Dit voorjaar zette Ben van der Hilst me aan het denken met een verhaal dat ik niet snel vergeet. Hij riep op om het onderwijs eens anders te bekijken en wond er geen doekjes om. Volgens hem komt het lerarentekort door 40 jaar ‘de-professionalisering’: het Rijnlandse model van samenwerken en vertrouwen is verzwakt, teams zijn minder volwassen geworden, en de Inspectie kijkt steeds meer vanuit een Anglo-Amerikaanse aanpak, met de nadruk op meten, controleren en verantwoorden.
Zijn punt was helder: bouw sterke teams. Samenwerken rond een groep leerlingen creëert de beste leeromgeving voor professionals, met winst in kwaliteit, innovatie én werkplezier. Niet langer solo leerkracht zijn, maar samen verantwoordelijkheid dragen. Precies wat we ook van onze leerlingen vragen: eigenaarschap en autonomie — pas dat ook op jezelf toe.
SaKS jaren ‘80
De bijeenkomst, die op SaKS plein plaatsvond, bevestigde hoe onze teams zich ontwikkelen. Het deed me terugdenken aan mijn eigen onderwijstijd begin jaren ’80. SaKS heette toen ook al SAKS (weliswaar zonder die kleine a). Daar houdt de overeenkomst wel zo’n beetje op: de organisatie was plat als een dubbeltje. Het bestuurskantoor bestond uit een algemeen secretaris, een administratieve kracht en een financiële man. Bouwzaken regelde je met een externe adviseur.
Het contrast met ons huidige SaKS kan bijna niet groter zijn. Wat onze scholen verbond, was de katholieke identiteit. Elke school gaf voornamelijk zijn eigen invulling aan het onderwijs. Een gezamenlijke visie bestond nog niet. Hoe bijzonder is het dat de identiteit van SaKS in de huidige tijd zoveel betekenis en diepgang heeft gekregen. Ouders kiezen bijna niet meer voor onze scholen vanwege het katholieke karakter, maar vooral omdat het onderwijs ze aanspreekt.
Samen het ondenkbare doen
‘Onderwijs dat zorgt voor de wereld’, dat vraagt dat we grenzen verleggen. Dat we blijven nadenken over wat er écht toe doet voor kinderen die nu opgroeien. Over de schutting kijken en samenwerken onder het motto ‘Samen voor de kinderen van Alkmaar’. Dat was begin jaren ’80 nog ondenkbaar. Vandaag doen we dat vol vertrouwen en dat maakt me trots. Om met Jan Rotmans te spreken: ‘We hebben eerder moeilijke en heftige periodes gekend en zijn daar tot nu toe altijd sterker uitgekomen.’ Met hoop, lef en vakmanschap kunnen we waarmaken wat ooit ondenkbaar leek. Ik wens een ieder in het onderwijs toe dit telkens weer uit te dragen — voor elkaar en voor de kinderen.
